รถของเล่น

พ่อครับ พ่อจําได้ไหมในวันที่ผมยังเป็นเด็ก กับรถคันเล็กคันโปรดนั้น สุขใจอยู่บนถนนที่มีในจินตนาการ แค่ไขลานแล้วให้วิ่งไป จนวันที่เห็นเพื่อนมีคันใหม่ เป็นรถที่วิ่งไกลและเร็วกว่า พ่อจําได้ไหมผมทําไงวันนั้น เพื่อของที่ผมปรารถนา ผมร้องผมงอแงจนกว่าพ่อตามใจ มันแค่ทําน้ำตาให้ไหลแค่ร้องไห้ดังดัง เท่านั้นก็ได้ทุกอย่่างที่ต้องการ ได้มีรถของเล่นที่เหมือนกับเพื่อนเขามีกัน ก็รู้พ่อทนไม่นานที่เห็นผมเสียใจ ผ่านมาก็เริ่มสงสัยว่าตัวกับใจนี้โตเกินวัยหรือเปล่า นี่คือเหงาหรือใจมันใหญ่ไป พ่อครับ เขาว่าความรักนั้นมาเติมเต็มที่ว่างในใจ อยากรู้มีขายที่ไหนหรือเปล่า ก็เมื่อได้เห็นเพื่อนเขารักกัน อย่างนั้นผมควรจะยินดีให้ แต่ว่าปัญหาเพราะว่าเธอคนนั้นผมรักของผมอย่างมากมาย แล้วผมต้องทํายังไงให้เขาทิ้งกัน มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ำตาให้เธอเห็นใจ ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา แต่เอาจริงๆเหมือนมันมีราคา ที่บางทีทั้งใจก็ไม่มีความหมาย ทุ่มเทเท่าไรเธอไม่ยอมขาย แล้วผมต้องทํายังไงพ่อช่วยผมที บอกได้ไหม ว่ามันต้อง ว่ามันต้องใช้น้ำตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ำตาให้เธอเห็นใจ มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ำตาให้เธอเห็นใจ ต้องร้องจนหมดน้ำตาเธอคงไม่เห็นใจ สุดท้ายมันคือราคาที่เธอไม่สนใจ