สาวนาพเนจร

ก้าวขึ้นรถไฟ ใจสาวซำน้อยคอยฮำฮ้อง ต้องจากพี่น้อง พ่อแม่ที่ฮักมาไกลห่าง เมืองหลวง คนเว้าว่าช่างแสนกว้าง กลัวจะหลงทาง หลงคำเว้าทำให้ช้ำใจ คอยจับฝ้ายผูกแขน แม่มัดข้อมือให้มีโชค วันที่ลูกนก ต้องไปหากินเพียงเดียวดาย บ้านเฮา คึดฮอดแล้วใจมันหาย กอดกระเป๋าแนบกายก้าวลงรถไฟ ใจลนลาน กอทอมอ หาเงินยากนัก เดินตามคนฮู้จัก เพิ่นพาไปสมัครงาน เงินเดือนสามพัน ลูกจ้างในห้องอาหาร ต้องล้างถ้วยล้างจาน จนใบสุดท้าย ค่อยได้นอน ยืนเกาะลูกกรงมอง จากห้องฮังหนูให้แบ่งเช่า ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาว เหมือนใจสาวนาพเนจร เจ้านาย ใช้งานลูกจนล้าอ่อน อยากคืนเมือบ้านดอน พักใจจนจนบนตักแม่ กอทอมอ หาเงินยากนัก เดินตามคนฮู้จัก เพิ่นพาไปสมัครงาน เงินเดือนสามพัน ลูกจ้างในห้องอาหาร ต้องล้างถ้วยล้างจาน จนใบสุดท้าย ค่อยได้นอน ยืนเกาะลูกกรงมอง จากห้องฮังหนูให้แบ่งเช่า ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาว เหมือนใจสาวนาพเนจร เจ้านาย ใช้งานลูกจนล้าอ่อน อยากคืนเมือบ้านดอน พักใจจนจนบนตักแม่