คำแอบขอของใจจนๆ

ดั่งคนพเนจร เดินทางถึงบ้านหลังอุ่น ดั่งแสงแดดละมุน ทอสายเมื่อฝนเหือดฟ้า ดวงใจในยามเหน็บหนาว ได้อุ่นไอของความรักเธอยื่นมือเข้ามา สุขจังเมื่อเธอสบตา ไม่ว่าจะท้อแค่ไหน ดั่งจอกแหนลอยมา ไม่มีที่ให้หยั่งราก เมืองก็ใหญ่ยิ่งนัก จนเราเล็กเท่าเม็ดทราย ยิ่งสู้ยิ่งเจ็บบ่อยครั้ง โชคดีที่ยังเหลือเธอที่เคียงข้างกาย ซาบซึ้งยามถูกช่วยไว้ ความตื้นตันไหลออกตา นับว่าเป็นโชคดี ที่โลกนี้ยังมีเธออยู่ ใจที่หมดหนทางสู้ เธอช่วยกอบกู้ขึ้นมา ขอเถอะอย่าไปรักใคร เก็บไว้ให้คนนี้รักเถอะนะ หากคนบ้านนอกคอกนา นี้มีค่าพอ หากว่าบุญหนุนส่ง ฟ้าดินไม่แกล้งให้หม่น หากต้องมีใครสักคน ที่พรหมลิขิตให้รอ ที่จะเดินร่วมทางวันนี้ คนดีดีที่ชีวิตสั่งว่ายังต้องรอ ชาตินี้เป็นเธอก็พอ คือคำแอบขอของใจจนจน นับว่าเป็นโชคดี ที่โลกนี้ยังมีเธออยู่ ใจที่หมดหนทางสู้ เธอช่วยกอบกู้ขึ้นมา ขอเถอะอย่าไปรักใคร เก็บไว้ให้คนนี้รักเถอะนะ หากคนบ้านนอกคอกนา นี้มีค่าพอ หากว่าบุญหนุนส่ง ฟ้าดินไม่แกล้งให้หม่น หากต้องมีใครสักคน ที่พรหมลิขิตให้รอ ที่จะเดินร่วมทางวันนี้ คนดีดีที่ชีวิตสั่งว่ายังต้องรอ ชาตินี้เป็นเธอก็พอ คือคำแอบขอของใจจนจน ที่จะเดินร่วมทางวันนี้ คนดีดีที่ชีวิตสั่งว่ายังต้องรอ ชาตินี้เป็นเธอก็พอ คือคำแอบขอของใจจนจน