Katadikos

Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή Kι ενώ δεν νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα ζητώ και παίρνω μια ανάσα σαν κραυγή Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία μοιάζω με πλαστικό τοπίο, τι να πω... Κάποτε γίνομαι Θεός, πότε θυσία κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν' αγαπώ Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Χωρίζω έτσι τη ζωή απ' τη ζωή μου κι έχω γι' αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι