تو ای نازنین چه جان پروری
چه شیرین لبی چه گل پیکری
تو که شیرین تر از شکری
تو که رخشان تر از گوهری
تو که دل به خنده ای می بری
مگر راز عاشقان ای پری
ندانی ، ندانی، ندانی
تو ای آتشین گل ناز من
چرا در نگاه من راز من
نخوانی نخوانی نخوانی
دلم شد به عشق تو مبتلا
تویی چون به درد من آشنا
چرا نشنوی فغانم ، چرا
ندانم ، ندانم، ندانم
از آن برق دیده ای دلستان
زدی آتشم تو در جسم و جان
رود زان شراره تا آسمان
فغانم، فغانم، فغانم
تو که دل به خنده ای می بری
مگر راز عاشقان ای پری
ندانی ، ندانی، ندانی
تو ای آتشین گل ناز من
چرا در نگاه من راز من
نخوانی نخوانی نخوانی
زهر گو
رنگ تو را می جویم
بوی تورا می بویم
از تو جدا، راز تورا، با گل می گویم
کرده غمت مدهوشم
اه که ز صد شوق گوشم
تا که بتا ، مانده جدا ، از آن آغوشم
تو ای نازنین چه جان پروری
چه شیرین لبی چه گل پیکری
تو چون شمع شبهای آشنا
بیا در محفل ما
