Daar woonden twee monniken, Hans en Joop, in een klooster op een heuvel
Ze sleten hun tijd, en dat was een hoop, met sigaren, wijn en gekeuvel
Ze kletsten over Jeruzalem en loofden de heer met Psalmen
En zo kon je Hans' eerst en Joops tweede stem in de omtrek horen galmen
Of ze gingen ze naar het dorp benee, om daar de Heer te loven
En dan stemden ze op de KVP en dan gingen ze weer naar boven
Er klopte daar een meisje aan, dat hebben ze opgenomen
Want ze misten bij het zingen een goeie sopraan, daar ze zelf niet zo hoog konden komen
Zij waste hun kleren, het witgoed en bont, zij maakte hen nieuwe sandalen
In het klooster ging de wijnfles rond en in 't dorp de roddelverhalen
Het meisje begreep dit en is weggegaan na een afscheid met veel tranen
Joop gaf 'r een hand, wat ie nooit had gedaan en Hans voor de reis wat bananen
En 's avonds zongen ze in duet een lied dat sneed door je mergen
Het meisje hoorde dat nog net en antwoordde over de bergen
Maar toen kwam er een man uit het dorp, op de fiets, en sprak: "Zo kunnen we 't niet laten!
Dat meisje moet terug, anders hebben we niets hierbeneden om over te praten"
En nu zingen ze weer met z'n drieën in koor en wast ze weer hun kleren
En ze krijgen er zelfs subsidie voor, want Gods kinderen zijn rare peren
