Age Farda Bi Man

اگه فردا بی من شروع شد اگه بودی دیدی نبودم اگه دادی شنیدی همونم از سیگارت دودی دیدی همونم اگه بادی درختارو رقصوند پیچید تو بند و رختا رو رقصوند خنک شد گونه های خیست لاله های گوشت شونه های تیزت اومدم عطر موهاتو بدزدم آخرین عکس نگاتو بدزدم بخند خنده هات خوبه برام اومدم کوه غماتو بدزدم تو منو ندیدی و دیدم تو رو از هر مسیری رسیدم تو رو تا همین دیشب تموم عمرمو توی رویاهام بوسیدم تو رو اگه فردا بی من شروع شد همون آدم قبلی بمون با کولی برقص با اهلی بخون رام نشو وحشی بمون اگه فردا بی من شروع شد مث تموم دیروزای بی من رام نشو اشک نریز غصه نخور قوی بمون فقط یه دفعه دیگه موهاتو همونقدری کن که دوس داشتمشون بعدش بازم به میل خودت، از اینم کوتاه ترشون کن من همون یه تصویرو شعر نوشتم تا خواب ابد این یکیم می کارم تو سخره ی سینم از آغاز ابد گرمِ بازارِ زمستون سکه شده کارِ زمستون سلام خرگوشای چاغو به آدم برفیای بی دماغ برسون لقمه بگیر واسه بچه ی کار از آذوغه های فصل شکار از شونه چوبه ی دار یه شرم بردار بگیر جلو قلب تزار من هرچی بگی کم بلدم، جز غم هرچی بگی غم بلدم نفرت و خشمم یکم بلدم چیکار کنم دیدم، غلطم نشونی کلید زندونِ تنمو میذارم تو آخرین صفحه سپید به پوست رنگیه حیاط دست نزنی، دلِ سیاهِ پاییز زیرِ برگِ بنویس که فردای بی منو لا چین چینِ دامنِ تماشایی شدنت میرقصی بزن که امضا حضورِته امروزو نیست، اَ فردا که بودی یه حرفی بزن گلی که قطار انداخت زیر پل، تو رودخونه خوابِ به موت بزنش تو غروبت طلوع یه جای دیگه بود، یه دروغِ نابِ اگه خوب بگنش ریل تنمو پیچ کردی زمین، که خورشیدت کنه مرز و مکان این نردبونِ افقی میخواست تو غروب بهت برسه، از ترسِ زمان هی قطار رو سریعتر هل دادمش هی، نسبیتی به دادم نرسید زمین قورتت داد شب منو برد، اگه فردا کسی صدامم نشنید اگه فردا بی من شروع شد داد خیابونو من شنیدی دودِ سیگارتو من میدیدی نور نتابونی رو شب میبینیم قصه نرسیدنِ ما چه خوشکلتره اَ همه رسیدنیا کشیده به خواب کنار تو زد دست سنگین و زشتِ دیدنیا