โรงอาหาร

ไม่เคยรู้จักแต่คิดถึง ไม่เคยพูดจา ไม่เคยสบตาด้วยซ้ำไป ไม่รู้ทำไม หัวใจ มันคิดถึง ไม่ได้เจอกันในตอนเช้า ตอนเย็นถึงเฝ้าดู ก็ไม่เห็นเลยสักที ไม่รู้ไปอยู่ ตรงไหน เธอคนนี้ แต่ยังดีมีที่ตรงนั้น ทำให้เราได้พบเจอกัน ตลอดเลย รอจนถึงเวลาเที่ยงวัน ฉันจะไปที่โรงอาหาร เหมือนเคย ที่ตรงนี้ ฉันจะได้เจอหน้าเธอ แน่นอนเสมอ เดี๋ยวเธอต้องมา แล้วฉันก็ได้เจอหน้าเธอ มานั่งคอยชะเง้อ ได้มองเธอก็สุขใจ คงไม่มีที่ใด จะดีต่อใจเหมือนตรงนี้ (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีดาดา) (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีดาดา) (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีหยับ ปับปา) (ปาดีหยับ ปาดีหยับ) กลายเป็นเบื่อ ๆ ในวันเสาร์ อาทิตย์ก็เหงา ฉันอยากให้ถึงวันจันทร์ เพราะจะได้เจอหน้าเธอคนนั้น ในโรงอาหาร แต่ยังดีมีที่ตรงนั้น ทำให้เราได้พบเจอกัน ตลอดเลย รอจนถึงเวลาเที่ยงวัน ฉันจะไปที่โรงอาหาร เหมือนเคย ที่ตรงนี้ ฉันจะได้เจอหน้าเธอ แน่นอนเสมอ เดี๋ยวเธอต้องมา แล้วฉันก็ได้เจอหน้าเธอ มานั่งคอยชะเง้อ ได้มองเธอก็สุขใจ คงไม่มีที่ใด จะดีต่อใจเหมือนตรงนี้ (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีดาดา) (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีดาดา) (ปาดีหยับ ปับปา ปาดีหยับ ปับปา) (ปาดีหยับ ปาดีหยับ) แต่ยังดีมีที่ตรงนั้น ทำให้เราได้พบเจอกัน ตลอดเลย รอจนถึงเวลาเที่ยงวัน ฉันจะไปที่โรงอาหาร เหมือนเคย ที่ตรงนี้ ฉันจะได้เจอหน้าเธอ แน่นอนเสมอ เดี๋ยวเธอต้องมา แล้วฉันก็ได้เจอหน้าเธอ มานั่งคอยชะเง้อ ได้มองเธอก็สุขใจ คงไม่มีที่ใด จะดีต่อใจเหมือนตรงนี้ (ที่ตรงนี้ ฉันจะได้เจอหน้าเธอ) (แล้วฉันก็ได้เจอหน้าเธอ) อยู่ต่อนาน ๆ ได้ไหม (ก็สุขใจ) คงไม่มีที่ใด จะดีต่อใจเหมือนตรงนี้