Ligmos

Μέσα στη ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός Μπήκα στη σκιά μου και δεν βλέπω το φως Γαμώτο δεν αντέχεται ο πόνος αυτός Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουνα αλλιώς Μέσα στη ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός Μπήκα στη σκιά μου και δεν βλέπω το φως Γαμώτο δεν αντέχεται ο πόνος αυτός Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουνα αλλιώς Αυτοί που πιστεύουν πως για να ευτυχήσεις Σ' αυτή τη ζωή φτάνει μόνο η θέληση Τι θα μου 'λεγαν απόψε που όλα τα θέλω μου είναι σε στέρηση; Αφήνω ανθρώπους να φύγουνε Και αυτοί μου αφήνουν μια ένεση με έμπνευση Και εγώ την μπήγω στις φλέβες Μέσα απ' το θάνατο να δώσω γένεση Τελευταία στον ύπνο μου βλέπω Πως πίνω ξανά και ξυπνάω μουδιασμένος Το μυαλό μου με παίζει μα δεν υποκύπτω Στο παίδεμα είμαι εκπαιδευμένος Έκλεισα δεκαετία που είμαι καθαρός και δεν είμαι μπλεγμένος Και όταν θυμάμαι πως ήμουν παλιά Ανακουφίζομαι μα νιώθω ξένος Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα, το ξαφνικό τηλεφώνημα Που μου 'παν πως έφυγες, πέταξες Χάθηκες και μου κοπήκαν τα γόνατα Ήσουν αυτός που μου έμαθε Πως τα σκοτάδια στο νου μου είναι γόνιμα Πως αν φυτέψω τον πόνο στα λόγια μου Τότε θα ανθίσει το νόημα Ένα χρόνο μετά την φυγή σου Πήγα στο δωμάτιο που συναντιόμασταν Έβαλα τις πολυθρόνες απέναντι και έκατσα όπως καθόμασταν Ποτέ μας δεν κάναμε κλείσιμο, ποτέ δεν σου είπα τι σήμαινες Τα έβγαλα όλα από μέσα μου Ελπίζω να έκανες όλα όσα ήθελες Εγώ στα τριάντα, η Μάγια στα έντεκα Και στα οχτώ τα κουπλέ μου Ο φόβος μην έρθει Το τέλος είναι ο πιο δύσκολος που είχα ποτέ μου Η συμφιλίωση με το ανεξέλεγκτο ένα αιώνιο βάσανο Κάποιες πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ δυστυχώς Και ας ακούγεται βάναυσο Μέσα στη ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός Μπήκα στη σκιά μου και δεν βλέπω το φως Γαμώτο δεν αντέχεται ο πόνος αυτός Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουνα αλλιώς Ιδεοληψίες και βάσανα, ψυχοθεραπείες και στούντιο Κουβέντες στο λόφο στα Εξάρχεια, που κάναμε με τον Ιούλιο Δυναμώνω όταν βλέπω ανθρώπους Που παλεύουνε να βρούνε τρόπους Να κουμαντάρουνε τον εαυτό τους Και να μην πληγώσουν συντρόφους Δεν βγαίνω συχνά από το σπίτι η πολυκοσμία με πνίγει Άντε να πάω καμιά βόλτα να ακούσω τον Βάγγο Ή τον Γιάννο να παίζουν στο Biggie Αυτός ο δίσκος θα κάνει ταξίδι Απ' την Αθήνα ως το Διδυμότειχο Μάνα θα λείψω για μήνες Θα πάω να διαδώσω το Βίωμα και το λογότυπο Ακόμα σου φτύνω κουπλέ Για να διώξω από μέσα καημούς και νταλκάδες Ακόμα ο barman να πιάσει πως δεν θέλω βότκα μες τις λεμονάδες Ακόμα δεν έχω πιστέψει πως στη συναυλία ήμασταν έξι χιλιάδες Ακόμα έχω ανάγκη να εξαφανίζομαι κάποιες βδομάδες Άσε να βγει από μέσα ο λυγμός Πόσο θα κρύβεσαι μες τις σιωπές; Γίνεσαι πάλι τόσο αυστηρός Και έχουνε γίνει βουνό οι ενοχές Αυτός ο στίχος δεν είναι βατός Γιατί θυμίζει και ξύνει πληγές Γιατί κοιτάει τον άνθρωπο πίσω απ' τα μάτια Και τον αναλύει μέσα από το χθες Μέσα στη ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός Μπήκα στη σκιά μου και δεν βλέπω το φως Γαμώτο δεν αντέχεται ο πόνος αυτός Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουνα αλλιώς Μέσα στη ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός Μπήκα στη σκιά μου και δεν βλέπω το φως Γαμώτο δεν αντέχεται ο πόνος αυτός Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουνα αλλιώς