Που θα πάει κάποια στιγμή μυαλό θα βάλω
Απ' τα δεκάξι μου συνέχεια το αναβάλω
Και έχω φτάσει στο σημείο να αμφιβάλλω
Αν αντέχω αυτό το σάπιο κόσμο άλλο
Στην εφηβεία μας ποτίσανε με βία
Και ανθίσαμε σαν μίσος μες στη Μασσαλία
Κάποιοι κάψανε την πόλη στον θυμό τους
Και άλλοι καήκανε μες στο δωμάτιο τους
Ποιος θα μιλήσει στο παιδί για την αλήθεια
Έκανα όπλο μου τον πόνο μες στα στήθια
Και σημαδεύω αυτά που χτίσανε οι ψεύτες
Σαν τα παιδιά που πετάνε στους μπάτσους πέτρες
Όταν νυχτώνει μαζευόμαστε σε στέκια
Και ανταλλάζουμε ιδέες για το μέλλον
Εμάς οι στίχοι μας θυμίζουνε τουφέκια
Που προστατεύουνε τα σπίτια των αγγέλων
Όταν θα σβήσω να θυμάσαι το όνειρο μου
Ευτυχώς δεν ήτανε μόνο δικό μου
Το κουβαλάνε κάτι ανήσυχα διαμάντια
Και ανάβουν καπνογόνα στα σκοτάδια
729
729
729
729
729
729
729
Ένα τελευταίο λέει
Πόσα σημάδια αγνόησες για μην δεις το πρόβλημα
Ήθελες να αλλάξεις μα φοβόσουν το ξεβόλεμα
Τελευταία νύχτα έλεγες κάθε απόγευμα
Και φύγαν τόσα όνειρα τόσο άδικα και ανώφελα
Κάποιοι πιστεύουν πως να αλλάξουμε είναι αδύνατο
Έχω στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο
Είδα ανθρώπους να ξεφεύγουν απ' την μοίρα τους
Και φτιάξανε το μέσα τους, τις σχέσεις και τα σπίτια τους
Αντλούμε δύναμη απ' τα μάτια τα βρεγμένα μας
Αυτό το μάθαμε καλά από την γέννα μας
Απ' άλλο μονοπάτι θα βαδίσει ο καθένας μας
Μα όλοι καταλήγουμε να φτάνουμε στο τέλος μας
Σου μίλησα για την σκιά του εαυτού μας
Που κουβαλάμε και καθοδηγεί το νου μας
Για τις θυσίες που απαιτεί η αλλαγή μας
Το πως νιώθουμε και πράττουμε να 'ναι και επιλογή μας
Και με κατάλαβες, και σε κατάλαβα
Αυτό είναι σπάνιο για αυτό δεν θα το αντάλλαζα
Έσπασα την αλυσίδα βγήκα από την θάλασσα
Και πάω να απολαύσω τις ανάσες που σπατάλησα
Και με κατάλαβες
Και σε κατάλαβα
Έσπασα την αλυσίδα βγήκα από τη θάλασσα
Και με κατάλαβες
Και σε κατάλαβα
Αυτό είναι σπάνιο για αυτό δεν θα το αντάλλαζα
