Fernando

Fernando Nie możesz zmusić miłości By z tobą pozostała (no, no, no) Fernando Gniew się w sercu Twym rozżalił Żal się w sercu rozzuchwalił Bo ktoś zabrał Ci dziewczynę Twą Szukasz wielkich słów Szukasz prostych słów By zawrócić z drogi i zatrzymać ją A dziewczyna, jak dziewczyna Wciąż o Tobie zapomina Do innego już uśmiecha się Próżno wzywasz jej I na próżno mów Nie usłyszy Cię, nie zrozumie Cię Fernando Nie możesz zmusić miłości, by z Tobą pozostała Fernando Nie możesz zmusić dziewczyny, by zawsze Cię kochała Bo miłość Dziwnymi każe iść sercu drogami w swoje ślady Więc nie ma rady I niech już idzie, gdy chce Nie ma lekarstw ni doktorów Na najgorszą z wszystkich chorób Na tęsknotę pustych szarych dni Aż się nie chce żyć Aż się nie chce pić Kiedy rozpacz cierniem w sercu Twoim tkwi Nie pomoże nawet wino Gdy się tęskni za dziewczyną Gdy się czeka na daleki znak Próżno wzywasz jej I na próżno mów Nie usłyszy Cię, nie zrozumie Cię Fernando Nie możesz zmusić dziewczyny, by zawsze Cię kochała Fernando Nie możesz zmusić miłości, by z Tobą pozostała Bo miłość Dziwnymi każe iść sercu drogami w swoje ślady Więc nie ma rady I niech już idzie, gdy chce Fernando (nie ma lekarstw) Nie możesz zmusić miłości by z Tobą pozostała (na najgorszą z chorób nie ma rady) Fernando (aż się nie chce żyć) Nie możesz zmusić dziewczyny by zawsze Cię kochała (kiedy rozpacz w sercu tkwi) (bo miłość) Bo miłość Dziwnymi każe iść sercu drogami w swoje ślady Więc nie ma rady I niech już idzie, gdy chce