Ranandegi dar Masti

من یه گِلایولَم که تو این سرزمین شوم راهم به قبرو سنگِ گرانیت میرسه هر روز به قتل میرسمو شعر من فقط، به انتشار شعله ی کبریت میرسه دردم هزار ساله مثه دردِ حافظه، درمونشم همونیه که کشف رازیه نسلی که سر سپرده ی عصر حَجَر شده به ساقیای ارمنیِ پیر راضیه وقتی که زندگی یه تئاتر مزخرفه تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم راسکول نیکُف یه پیرزنو شقه کرده و من، با اون تبر فرشته ی الهامو میکشم... هی مست میکنم مثه یه بطری شراب که وقتی پاش بیافته یه کوکتل مولوتوفه یه مجرم فراری شدم که تو زندگیش درگیر یه گریزه بدون توقفه هی مست میکنم مثه یه بطری شراب که وقتی پاش بیافته یه کوکتل مولوتوفه یه مجرم فراری شدم که تو زندگیش درگیر یه گریزه بدون توقفه فرقی نداره جاده ی چالوس و راهِ قم من مستی ام که خوش داره رانندگی کنه یه ماهی که تو آکواریوم زار میزنه تا توی اشکهای خودش زندگی کنه باید تِلوتِلو بخوری این زمونه رو وقتی که مست نیستی به بن بست میرسی تو مستی آدما دوباره مهربون میشن حتی برادرای توی ایستْ بازرسی میخندنو به دست تو دستبند میزنن راهو برای بردن تو باز میکنن تو دام مورچه ها به سلیمان بَدَل میشی قالیچه ها بدون تو پرواز میکنن این بار چندمه که به یه جرم مشترِک هشتادتا ضربه پشتتو هاشور میزنه؟ برگرد خونه حتی اگه با خبر باشی، تنها دل خودت برای تو شور میزنه... یه گِلایولیو تو این سرزمین شوم راهت به قبرو سنگ گرانیت میرسه هر روز به قتل میرسیو شعر تو فقط، به انتشار شعله ی کبریت میرسه هی مست میکنی مثه یه بطری شراب که وقتی پاش بیافته یه کوکتل مولوتوفه یه مجرم فراری شدی که تو زندگیش درگیر یه گریزه بدون توقفه هی مست میکنی مثه یه بطری شراب که وقتی پاش بیافته یه کوکتل مولوتوفه یه مجرم فراری شدی که تو زندگیش درگیر یه گریزه بدون توقفه