209

تو که میشناسی دردِ تو شعرامو تو که میفهمی معنی ایهامو تو که با رنج کشیدی بدن زخمیمو تو که دیدی یه شبه برفِ رو موهامو بدنم مَهلکه شیهه شلاق شد من اگه خسته شبیه تنِ ایران بودم من اگه لحظه پایانیِ انسان بودم خاطراتِ تو منو زنده نگه داشته هنوز وسطِ بی تو ترین نقطه زندان بودم که به یادِ تنِ گرم تو، تنم داغ شد با لبات فاتحه هر غمیو می خونم من به آرامش وحشی چشات مدیونم یه پناهنده ترسیده تنهام اما پشتِ مرز تن تو تا به ابد می مونم منو از این غم جاودانه آزاد کن تو که باشی پیش من خنده به دردا میزنم حتی اون لحظه که از شکنجه ها جون میکَنم تو دلیلِ سبزِ ریشه امی تو خاک این کویر چرا خم شه قامتم، زرد بشه روح و تنم؟ که جواب موندنم، اَرّه سر ساق شد اگه فردایی باشه من با تو می سازم برد من وقتیه که به تو می بازم توی این روزای شوم، شده کل آرزوم روز آزادی بیاد حبس بشم تو بغلت بین دستات برسم به اوج پروازم با لبات فاتحه هر غمیو می خونم من به آرامش وحشی چشات مدیونم یه پناهنده ترسیده تنهام اما پشت مرز تن تو تا به ابد می مونم منو از این غم جاودانه آزاد کن با لبات فاتحه هر غمیو می خونم من به آرامش وحشی چشات مدیونم یه پناهنده ترسیده تنهام اما پشتِ مرز تن تو تا به ابد می مونم منو از این غم جاودانه آزاد کن با لبات فاتحه هر غمیو می خونم من به آرامش وحشی چشات مدیونم یه پناهنده ترسیده تنهام اما پشتِ مرز تن تو تا به ابد می مونم منو از این غم جاودانه آزاد کن