Sefr

یه نقطه یه قطره خرد از قطره ها آمده ای رسیده تا عرش خدا سر به ستاره زده ای روییده بر آوار خویش هر لحظه در تکرار خویش یه نقطه ما بین دو من در گردش پرگار خویش روییده بر خاک عدم خاکستر ویرانه ها افتاده دور از اصل خویش تنهاترینِ دانه ها بعد از حریق و انفجار فرو نشستنِ غبار به سال صفر میرسیم ساعت صفر میرسد در بی زمانی زمین انسان به پایان میرسد جای رسیدن به خدا به ذات حیوان میرسد در بی زمینی زمان در بی زمانی زمین به صفر رجعت کرده ایم از اوج انسان تا جنین از صفرِ مطلق آمده تا بی نهایت میرویم اما به بیراهی تن به صفر مطلق میرسیم راهی اوج قله ایم قله بهانه ساز ماست اما نهایت سفر نهایت نیاز ماست حریص اوجِ خواستنیم جرات گفتن نداریم واسه عبور از پُل تن پایِ گذشتن نداریم به فکر تسخیر فضا آتش به خاک میزنیم این پلِ پشت سر ماست که بی خبر میشِکنیم از صفر تا سال سقوط رفتیم به دنبال سقوط پرواز اما تا کجا پرواز بر بال سقوط بچه ها هشیارند چشم و دل بیدارند گوشِ جان را بُگُشا که سوالی دارند سبزی باغ چی شد؟ آبیِ آب چی شد؟ بابا، شهر خورشید کجاست؟ سبزی باغ چی شد؟ آبیِ آب چی شد؟ شهر خورشید کجاست؟ شبِ مهتاب چی شد؟ چی شد؟ چی شد؟