Βγάζει βελόνι το φεγγάρι
Και με τρυπάει
Κι η μάνα μου σαν Παναγιά
Μ' ένα σουγιά το κυνηγάει
Και πέφτει πάνω του με λόγια του θανάτου
Φέρνει στο σπίτι μας κλωστές τ' ασπρόρουχά του
Μα το βελόνι απ' το φεγγάρι
Δεν το θυμάται να το πάρει
Βγάζει βελόνι το φεγγάρι
Και με λογχίζει
Κι ο αδερφός μου σαν παιδί
Μ' ένα κλαδί το φοβερίζει
Μα αγαπιέται στ' ουρανού τα μονοπάτια
Μέρες του βγάζαμε χρυσάφι από τα μάτια
Και μες του φεγγαριού τη σκόνη
Ποτέ δε βρίσκει το βελόνι
Βγάζει βελόνι το φεγγάρι
Και μ' έχει λιώσει
Και το κορίτσι το μαβί
Λέει θ' ανεβεί να το σκοτώσει
Μα ταξιδεύει στα νερά του σαν καράβι
Και για το γάμο της λευκό φουστάνι ράβει
Με το δικό μου το βελόνι
Αυτό που πάντα μ' αγκυλώνει
