When the ocean darkens for its cold assault
When it beats the dunes with stinging spray of salt
When the rocks must face the spring tide's smashing reach
When the ebbing tide slides hissing on the beach
When the silent fog drifts like a faceless ghost
When the raging wind tears down the ragged coast
My land fights back – my stubborn land
Wanneer de noordzee koppig breekt aan hoge duinen
En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen
Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart bazalt
En over dijk en duinen de grijze nevel valt
Wanneer by eb het strand woest is als een woestijn
En natte westenwinden gieren van venijn,
Dan vecht mijn land, mijn vlakke land
With the drizzle sifting down for days and days
Draining vivid colours into chilly greys,
Where the mountains are but towering cathedrals
And waterfalls drip meekly from its rueful gargoyles
Where the moaning wind fills man with apprehension
And makes him tremble feebly, longing for the sun
My land must wait – my open land
With the sky so low it brings humility,
With the sky so low it touches agony,
With the sky so grey it blurs destiny,
With the sky so grey it grows into the sea,
With the freezing wind slicing like a knife,
With the icy wind ripping open life,
My land backs down – my shallow land
Wanneer de laage lucht vlak over't water scheert
Wanneer de laage lucht ons nederigheid leert
Wanneer de laage lucht er grijs als leisteen is,
Wanneer de laage lucht er vaal als kleileem is,
Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt,
Dan kraakt mijn land – mijn vlakke land
When the rivers bring in water from the south,
When bouncing children laugh and sing and shout,
When the cobwebs glitter in the dew of spring
When the summer sun caresses everything,
When the lambs can roll and run in rustic peace,
When the winds play gently with the teasing grass,
My land sings out – my living land
Dan juicht mijn land – mijn vlakke land!
